Verleden ontvluchten

Het zou diep verstopt worden

niets aantoonbaar van zijn bestaan

waar geen mens zou zoeken

in krochten waar geen licht aan zou gaan. 

Hier sta ik, met die ene lucifer

genoeg alles op te blazen

zijn ware aard laten tonen

te voeden en te groeien. 

Een strohalm is voldoende

om zijn venijnige tentakels om te slaan

zich te manifesteren aan de buitenwereld

mij alleen te laten staan. 

Wil ik vuur zien branden?

uitroeiend al dat ik nu weet

een vrede te verontrusten, verwoesten

met al zijn onafzienbare hitte

voldoende ieder obstakel uit te roeien met een blik. 

Terwijl ik staar naar mijn enige vorm van verlichting

is mijn zucht te sterk om vlam te vatten

tast ik af in mijn diepste, donkerste krochten

waar is mijn ontvluchting? 

Overvloed aan liefde

Nee ik houd me in

Een aantal maanden

Het is nog maar een pril begin

Borrelend en bruisend

Voegt mijn hart woorden bij elkaar

Als ik ze allemaal zeggen zou

Is dat dan geen mooi gebaar?

Terwijl mijn hart zich openstelt

Bijt ik op mijn tong

De liefde die ik voel

Wil niet dat die eindigt, zo jong

Ik loop haast over

Van alles wat ik zeggen wil

Maar iets houdt mij tegen

Ik blijf nog even stil

Liefde kan ook groeien

Zonder het te horen of te zien

Totdat mijn hartje explodeert

Niet meer willen tellen tot tien

Schrijf het nu. En zeg het later. 

Verraad mijn eigen stem. 

Wat nou als ik zeggen zou?

Ik doe het al een tijdje, maar...

Ik hou van. Jou.