Wereldsverdriet

Wereld, huil je met me mee

Stort je je tranen uit

En huil je voor ons twee?

Wereld, wervel om me heen

Blaas weg wat ik niet weten wil

Vergeet er nu geen een

Wereld, laat onze donder knallen

Barst eens los in woede

Laat me toch niet vallen

Wereld, laat het dan donker zijn

Slok me op in de nacht

Me achterlatend zonder pijn

En als de dag weer komt

Wereld, straal je voor ons twee

Want mijn lichtje is gedoofd

En ik straal niet met je mee 

Ge-/verbroken

Wil je nog eens komen

Naar mijn voormalige oase

Huidig rustpunt van verdriet

Met de sleutel in bezit

Openend de deur naar het verleden

Adem in de ijle lucht van verlies

Waar mijn hart zich heeft begraven

In onwetendheid van pijn

Zonder vragen meer wilt zijn

En sluit me dan af, eeuwig opgesloten

Opbergplaats voor de gebroken 

Weggeborgen voor het eeuwige geluk

Wanderlust

Liefde,
met jou wil ik de wereld bereizen
verder gaan dan ooit tevoren
duiken in het diepe
zwemmen tot de rand van het bestaan.

ieder onbekend stukje met jou beleven
het ons eigen maken en loslaten
alvorens een stap voorwaarts te zetten
nieuwe ontdekking tegemoet gaand.

Verleden ontvluchten

Het zou diep verstopt worden

niets aantoonbaar van zijn bestaan

waar geen mens zou zoeken

in krochten waar geen licht aan zou gaan. 

Hier sta ik, met die ene lucifer

genoeg alles op te blazen

zijn ware aard laten tonen

te voeden en te groeien. 

Een strohalm is voldoende

om zijn venijnige tentakels om te slaan

zich te manifesteren aan de buitenwereld

mij alleen te laten staan. 

Wil ik vuur zien branden?

uitroeiend al dat ik nu weet

een vrede te verontrusten, verwoesten

met al zijn onafzienbare hitte

voldoende ieder obstakel uit te roeien met een blik. 

Terwijl ik staar naar mijn enige vorm van verlichting

is mijn zucht te sterk om vlam te vatten

tast ik af in mijn diepste, donkerste krochten

waar is mijn ontvluchting? 

Overvloed aan liefde

Nee ik houd me in

Een aantal maanden

Het is nog maar een pril begin

Borrelend en bruisend

Voegt mijn hart woorden bij elkaar

Als ik ze allemaal zeggen zou

Is dat dan geen mooi gebaar?

Terwijl mijn hart zich openstelt

Bijt ik op mijn tong

De liefde die ik voel

Wil niet dat die eindigt, zo jong

Ik loop haast over

Van alles wat ik zeggen wil

Maar iets houdt mij tegen

Ik blijf nog even stil

Liefde kan ook groeien

Zonder het te horen of te zien

Totdat mijn hartje explodeert

Niet meer willen tellen tot tien

Schrijf het nu. En zeg het later. 

Verraad mijn eigen stem. 

Wat nou als ik zeggen zou?

Ik doe het al een tijdje, maar...

Ik hou van. Jou. 

Stuk voor stuk

In al mijn stukjes lig ik op de grond. Verspreid door jaren. Vertrapt tot splinters. Verloren geraakt door tijd. 

In die leegte, daar lig ik. Mooiste kleuren zijn verschoten. Dit is toch geen werkelijkheid?

De stukjes blijven schuiven. Door de kamer op en neer. Zonder vorm te vinden, verliezen ze het elke keer. 

Maar er voelt een warmte in de lucht. Het laat de stukjes smelten. Stromend, zo vinden ze elkaar. 

Ze kleven en ze mengen. Tot geen een, een stukje is. Onderdeel van een geheel dat altijd wist. 

Wat liefde breekt, kan liefde helen. Ook al ging het altijd mis. 

Jij of ik of samen

14 weken geleden stapte je eruit. Maar waaruit eigenlijk? 

Mijn hoofd? Nee. 

Mijn gedachten? Nee. 

Mijn hart? Nee. 

Mijn leven? Nee. 

Je stopte er mee, maar toch niet helemaal. De deur op een kier laten. Je voet staat er nog tussen. Ik krijg de deur niet dicht. En jij je voet er niet tussenuit. 

Je bewaart nog altijd een stukje. Nee, een stuk. Of nog meer? Van mijn hart. Ja, dat ligt nog bij jou. Ik kom het niet halen. Jij wilt het niet brengen. 

En zo staan we samen. Alleen. Los van elkaar. Maar toch samen. Want ik laat niet los. En jij houdt ook nog altijd vast. Trekken en loslaten. Maar niet helemaal.