In die leegte, daar lig ik. Mooiste kleuren zijn verschoten. Dit is toch geen werkelijkheid?
De stukjes blijven schuiven. Door de kamer op en neer. Zonder vorm te vinden, verliezen ze het elke keer.
Maar er voelt een warmte in de lucht. Het laat de stukjes smelten. Stromend, zo vinden ze elkaar.
Ze kleven en ze mengen. Tot geen een, een stukje is. Onderdeel van een geheel dat altijd wist.
Wat liefde breekt, kan liefde helen. Ook al ging het altijd mis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten