Ja. Ik schrijf over jou

Ik vlieg door de dagen

Mezelf af te blijven vragen

Waarom is het hoge woord er niet uit

Kom ik niet tot het juiste besluit

Ik weet wat ik voel

Ik weet wat ik wil

Alleen, dan is er angst

Bang je kwijt te raken

Je hebt je uitgesproken

Heel eerlijk en oprecht

Maar nu blijft voor mij de vraag

Waar kan ik met mijn gevoelens terecht?

Ik hou van je

Ja, nu heb ik het geschreven

Ligt het vast op papier

Kunnen we nog verder dan hier

Want ondertussen zit ik vast

In mijn (ongegronde?) onzekerheid

De woorden uit te spreken

Wanneer voel ik mij bevrijd...

Ooit

Is er een manier om te vergeten

waar zo lang naar wordt gezocht

wat zich ooit daar toonde

nu jaren verscholen, onbereikbaar

dit tasten in het duister

zorgt voor geen verlichting

de mentale ontgoocheling 

en extensieve uitputting 

voelen eerder als een last

maar wanneer de wil zich vastklampt 

aan hoop

zal de emotie het immer winnen

van het rationele

- M. Trienekens -

Lost in translation

While the streetlights
with their judgmental sights
turn their gaze away
and the paved ways
keep going around the bend

The voice on the other side
of the line stopped talking
      or listening (to his heart)

With miles in between
rain poured down simultaneously
and silence filled the air 

A part of me
which will never be returned
yet stolen from its rightful owner

We glance over with regret
for the creation of distance
done to us

Not by our own choosing
that broke out enlightened path
            one left
            one right

Both afraid of looking back
and grasp that last look
of loss
in each other's eyes

Wens mij niet

Een gedicht van mij is het laatste wat je moet willen. Ik schrijf alleen over hartenzeer, verdriet en liefdes grillen.

En als die dag komt dat ik schrijf over jou, dan is het een donkere. Blik ik terug met tranen in mijn ogen. Beschrijvend hoe mijn hemel en aarde bewogen. Alles zo klein en pril, nu verloren is gegaan. Hoe ik alles heb gegeven en nu weer alleen zal staan.

Zo als keer op keer maar blijft gebeuren en zal geschieden. Een man kan zijn volledige hart nooit aan mij bieden. Van bindingsangst tot een tekort aan houden van. Nog nooit is er getoond dat liefde kan. Zo triest als dit zal klinken geloof ik niet meer in de ware. Al mijn bevindingen en escapades waren nog altijd nare.

Wens dus geen gedicht van mij, want dit staat garant aan 'de liefde is voorbij'. Maar neem mij zoals ik kom met al mijn gebroken harten en troost me terwijl het volgende gedicht op zich laat wachten.

Disclosure

Bounce words of breakable bricks
turn the light to pitch black dark
and off

Burst the bubble of naked thoughts
keep them wandering through gloom
and night

Crowd the space of insufficient laughs
that rieks of tainted feelings

Tear the pages of overwhelmed hearts
lose its tears fainting in blue

State the mind of incapable disillusions
leave it searching for

(A)maze

wandering through a maze
of false conclusions
pebbles resembling lost hope

paths that have been walked
still being walked
without remembrance

a turn before a turn
looking back to where
did I come from

all that looks familiar
but different in some way
leaves me stepping forward

wondering
what lies hidden
behind the other bend

leading me further
closer or no where near
a final destination


- M. Trienekens -

A dreamer's dream

I used to dream a dreamer’s dream
filled high on life in the sky
my bubble grew in days, months
even as long as years it lasted

reality low at my feet seemed
as untouchable as perfectly true love
my glaze over crystal clear horizons
made no need to wake from slumber

but pressure at these altitudes
changed circumstances for the worse
with air thickening from inside
all was to wait for the final bang

down, down till I fell towards the end
of a made up own actuality
waiting for the creation of new illusions
in which to crawl and hide away


- M. Trienekens -